غلبه حضرت صاحب الامر عجل الله تعالي فرجه الشريف و حكومت جهانى اسلام، ممكن است به طور اعجاز و خرق عادت انجام يابد و ممكن است با فراهم‌شدن اسباب و علل ظاهرى باشد و ممكن است به هر دو نوع واقع شود، چنان‌كه پيشرفت و غلبه پيغمبر اكرم صلّىالله عليه و آله و قواى اسلام به هر دو نوع بود.

اما به طور اعجاز و خرق عادت، محتاج به توضيح نيست كه حصول چنين غلبه مطلق براى آن حضرت، به خواست خداوند، امرى است ممكن و معقول و با وعدههاى صريح و بشارتهاى حتمى كه در قرآن مجيد و احاديث متواتر داده شده، بدون شبهه حاصل خواهد شد و خداوند به مصداق آيه

«كَمْ مِنْ فِئَة قَليلَة غَلَبَتْ فِئَةً كَثيرَةً بِاِذْنِ الله» (1)

.'

'.

غلبه حضرت صاحب الامر عجل الله تعالي فرجه الشريف و حكومت جهانى اسلام، ممكن است به طور اعجاز و خرق عادت انجام يابد و ممكن است با فراهم‌شدن اسباب و علل ظاهرى باشد و ممكن است به هر دو نوع واقع شود، چنان‌كه پيشرفت و غلبه پيغمبر اكرم صلّىالله عليه و آله و قواى اسلام به هر دو نوع بود.

اما به طور اعجاز و خرق عادت، محتاج به توضيح نيست كه حصول چنين غلبه مطلق براى آن حضرت، به خواست خداوند، امرى است ممكن و معقول و با وعدههاى صريح و بشارتهاى حتمى كه در قرآن مجيد و احاديث متواتر داده شده، بدون شبهه حاصل خواهد شد و خداوند به مصداق آيه

«كَمْ مِنْ فِئَة قَليلَة غَلَبَتْ فِئَةً كَثيرَةً بِاِذْنِ الله» (1)

چه بسيارند گروه اندكى كه به اذن خداوند، بر گروه بسيارى چيرگى مىيابند.

آن حضرت، اصحابش و عموم بندگان شايسته خدا را بر تمام ملل غالب و حاكم، و وارث و مالك ارض قرار مىدهد.

و از لحاظ اسباب، و علل ظاهرى هم اگر موضوع را بررسى كنيم، حصول چنين فتح و غلبه و تشكيل آن حكومت الهى ممكن و عملى خواهد بود؛ زيرا آن حضرت در موقعى ظهور مىكند كه اوضاع و احوال اجتماعى و اخلاقى و سياسى كاملاً مساعد باشد.

در آن موقع همه ملل از مدنيّت معنوى و اخلاقى محروم، و دشمنى و كينه و ظلم و تجاوز، همه را نسبت به يكديگر بدبين و از هم جدا ساخته و اتحاد، وحدت، همفكرى و همكارى، بهكلى از ميان بشر رخت بربسته و از اينكه كسى بتواند بدون مدد غيبى جامعه را رهبرى كند، همه مأيوس مىگردند و خلاصه همه با هم در مبارزه و جنگ و ستيز و همه از وضع خود ناراضى، و از مكتبهاى مختلف كه عرضه مىشود نااميد بوده و منتظر تغيير رژيم و انقلاب و عوض‌شدن اوضاع، و كنار رفتن زمامداران خدانشناس و برداشته‌شدن مرزها و الغاى تجزيهها و تقسيمها مىباشند.

در يك چنين موقعيتى، حضرت صاحب الزمان ارواح العالمين له الفداء و اصحابش، با نيروى ايمان و اخلاق حسنه و با نجاتبخشترين برنامههاى عمرانى و اقتصادى و عدالت اجتماعى، براى انقلاب و دعوت به قرآن و اسلام، قدم به ميدان مىگذارند و آن نهضت الهى و دعوت روحانى را شروع مىكنند و مردم را به سوى خدا و احكام خدا و زندگى برابرى و برادرى، عدل و امنيت، صفا و وفا، راستى و درستى و نظم صحيح، مىخوانند و خود و اصحابش، نمونه همه فضايل بشرى مىباشند و با نيروى ايمان و استقامت و پشتكار و همتى كه مخصوص مؤمنان ثابت قدم است، هدف و مقصد خود را تعقيب مىنمايند.

معلوم است اين جمعيت با آن برنامهها و وضع كار، در آن دنياى پرآشوب و غرق در طوفان گرفتارىها و فشارها، دلها را به خود متوجه نموده و فاتح و پيروز و موفق مىشوند و هيچ نيرويى نمىتواند در برابر آنها مقاومت كند.

و شاهد اين حقيقت، همان ظهور رسول اكرم صلّى الله عليه و آله و پيشرفت سريع دين اسلام و فتوحات محيرالعقول مسلمين در قرن اول اسلام است، كه يكى از علل ظاهرى آن پيروزىهاى پى در پى و درهم شكسته شدن ارتشهاى انبوه دولت شاهنشاهى ايران و امپراطورى روم، فساد اوضاع اجتماعى و ادارى ايران و روم بود كه مردم اين كشورهاى پهناور را براى قبول يك دعوت صحيح و حكومتى متكى به مبانى عدالت و مساوات آماده كرده بود.

مردمى كه در برابر دستگاههاى ديكتاتورى و استبداد بسيار خشن و غير انسانى سلاطين و امراى خود، از بنده هم خوارتر بودند و از حقوق انسانى محروم شده بودند، مردمى كه به هركس و هر مقام نظر مىكردند، يك نقطه روشن در او نمىديدند؛ نه فرهنگ داشتند نه اقتصاد، نه عدالت، نه امنيت و نه ... و نه ...

از آن همه تعظيم و نيايش و بشرپرستى و استعباد سلاطين، خسته شده بودند و علاوه بر اينها ناراحت‌كننده‌ترين اختلاف طبقاتى نيز در بين آنها حاكم باشد كه مملكت متشكل شده باشد از اكثريت قريب به اتفاق محروم و استضعاف شده و جمعيت معدود برخوردار و اختياردار و مطلقالعنان و بى جهت عزيز ...

مسلّم است وقتى به گوش مردم چنين مملكتى صداى روحانى و آزادى بخش:

«تَعالُوا اِلى كَلِمَة سَواء بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ أَلاّ نَعْبُدَ اِلاّ اللهَ وَ لا نَشْرِكَ بِهِ شَيْئاً، وَ لا يَتَّخِدَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ اللهِ»(2)

برسد.

و آيه

«اِنَّ اللهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الاِْحْسانِ وَ ايتاءِ ذِي الْقُرْبى وَ يَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ»(3)

همانا خدا فرمان به عدل و احسان و به عطا و بذل به خويشان امر مىكند و از كارهاى زشت و منكر و ظلم نهى مىكند.

و اعلان:

«يا أَيُّهَا النّاسُ إِنّا خَلَقْناكُمْ مِنْ ذَكَر وَ اُنْثى وَ جَعَلْناكُمْ شُعُوباً وَ قَبائِلَ لِتَعارَفُوا اِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللهِ أَتْقيكُمْ» (4)

اى مردم ما همه شما را نخست از مرد و زنى آفريديم، آن گاه شعبههاى بسيار و فرق مختلف گردانيديم تا يكديگر را بشناسيد، بزرگوارترين شما نزد خدا پرهيزكارترين شما است.

و آيات ديگر را بشنوند، با نهايت استقبال به آن ايمان آورده و راه را براى پيشرفت آن باز مىكنند.

مردمى كه از ظلم و ستم و خودخواهى سلاطين و ستمكاران آن عهد، به جان آمده بودند، به طور قطع يك دعوت خدايى و يك بانگ گوش نواز توحيدى را كه بر اساس عدالت و الغاى امتيازات و مساوى بودن آقا و نوكر، شاه و رعيت، سياه و سفيد، در برابر قانون و عدالت است قبول مىكند و از اين جهت آنهايى كه اين دعوت برخلاف منافعشان بود هرچه خواستند از آن جلوگيرى كنند يا مردم را مانع از گرويدن به آن شوند، نتوانستند، همهجا انقلاب مىشد و در همهجا رژيم ظالم و وضع سابق را محكوم مىكردند و اوضاع تغيير مى‌كرد.

اوضاع جهان براى قبول دعوت حضرت امام زمان مهدى عليه السّلام كه همان دعوت به اسلام و قرآن است، مطابق اخبار، به مراتب از اوضاع عالم در زمان بعثت پيغمبر صلّىاللهعليهوآله آمادهتر خواهد شد، و همان طور كه كلمه اسلام در آغاز ظهور اسلام به سرعت پيشرفت كرد و صداى توحيد بر همه صداها غالب شد، و اسلامى كه در مقدارى از تاريخش منحصر به پيغمبر اكرم صلّىاللهعليهوآله و على و خديجه عليهاالسّلام بود، با فقدان وسايل در جهاد و دفع يورش مشركان، بزودى موفق گرديد، و لشكرهاى منظم مسلحى را كه در دنياى آن روز مجهزترين سلاحها را در دست داشتند درهم شكست و نابود ساخت.

همين طور امام زمان عليه السّلام نيز با اصحاب و ياورانش كه از ابتدا كار به تعداد مجاهدين ميدان جهاد بدر مىباشند مىتوانند دنياى منقلب و ناآرام آن روز را آرام و مردم را چنان اميدوار به آينده درخشان و پر از خير و رحمت و بركت نمايد كه در سريعترين فرصت همه به دين اسلام گرويده آمادگى خود را براى قبول يك سازمان الهى اسلامى محكم و پايدار، در تحت سر پرستى امام عصر عليه السّلام نشان دهند. وما ذلِك عَلَى اللهِ بِعزيز

پي‌نوشت‌ها:

1. سوره بقره، آيه249.

2. سوره آل عمران، آيه64.

3. سوره نحل، آيه90.

4. سوره حجرات، آيه13.